Rubinowy creme brulee

Nie powinnam czekać z zapiskami własnego nastroju do końca uroczystości zaślubin Księcia Williama z Kate Middleton, bo z najszczęśliwszej dziewczyny w Dubaju jestem najsmutniejszą. Natychmiast trzeba mi zaaplikować antidotum z cafe late i creme brulee! Czuję się totalnie niekochana. Tak, dziś przejmująco jak londyński chłód – do szpiku kości. Zachwyca mnie determinacją, z jaką Kate zdobywała latami Williama i to, co ta kobieta sobą reprezentuje. Wszystko – powiedziałabym – w najlepszych, doskonałych proporcjach. Cała uroczystość była przepiękna, dość nieoficjalna jak na przyszłego króla Anglii. I choć było do przewidzenia, że Kate wybierze dom mody A. Mcqueen na projektanta swojej sukni ślubnej, ta suknia była nie jak Alexander, ale jak Kate. Stonowana, elegancka, ale skromna, bardzo kobieca. Szkoda, że ani kreator, ani Mama Wiliama nie doczekali tej chwili. Myślę jednak, że oboje widzieli moment, w którym Młoda Para pocałowała się na balkonie Pałacu Buckingham jak para nastolatków. Jakby całowali się od niedawna, niewinnie, nieśmiało, uroczo… Jak to dobrze, że William ją sobie sam wybrał z miłości, a może ona wybrała jego… umyślnie zakładając przejrzystą sukienkę, na pokaz mody z jego udziałem, wytrwale stojąc u jego boku, w każdym momencie, w którym jej potrzebował. A może to właśnie wszechświat tak wszystkim pokierował? Bo jak podąża się tropem swojej własnej legendy, to wszystko sprzyja w jej realizacji… muszę nauczyć się robić ten krem brulee, bo zbankrutuję w tej restauracji pod domem! Przyjechałam tu prosto z klubu Barasti, gdzie na plaży, z moimi brytyjskimi znajomymi Lizie i Williamem obejrzałam całą ceremonię ze łzami w oczach. Ile to już rodzinnych zaślubin mnie ominęło, nie wykluczając własnych… Najważniejsze jednak jeszcze przede mną. Wesela mojego rodzeństwa, Marioli i Konrada. Jeśli mnie kiedyś zaproszą. Czy doczekam swojego? Dziś nie postawiłabym na to nawet 10 dirham. Po wielkich planach i przygotowaniach z Michałem, które odwołałam w ostatniej chwili, motywowana potrzebą odkrycia prawdziwej siebie, nie mam już w głowie absolutnie żadnej wizji. I żeby nie narazić siebie na podobną, jak niegdyś, śmieszność w oczach swojej zdziwionej rodziny i znajomych, już nigdy nie odważę się snuć marzeń o własnym ślubie. Z resztą w Dubaju szczerze podziwiam i szanuję każdą parę, która ma staż bycia ze sobą dłuższy niż 3 miesiące. Ja chyba takiego jeszcze nie miałam. I co jest ze mną nie tak? Czy coś jest nie tak raczej z tym miejscem? Mam na palcu rubinowy pierścionek Babci Maryli. Zawsze, gdy go noszę, czuję jej bliskość, wsparcie, zawsze życzliwy uśmiech, spracowane dłonie, które tak rzadko nosiły pierścionki. Uwielbiam go. Jego kwadratowe, czerwone oczko, z trzema perełkami po obu stronach. Ręczna robota dawno temu, zbiera obecnie wiele pięknych, zasłużonych komplementów. To mój talizman, amulet. Babcia całe życie była wierna jednemu mężczyźnie, którego poznała na robotach w Niemczech. Który nie zawsze troszczył się o szczęście swojej żony. I pewnie, gdyby zamiast ze skromną, troskliwą, dobrą kobietą, był z inną to umarłby jeszcze prędzej. Takie to były czasy. Ojcowie pili i rządzili twardą ręką, nie zawsze mądrze i rozsądnie, ale mieli też swój urok, żar, charakterystykę, która teraz bywa wyblakłą kartką wypaczonych, nowoczesnych charakterów bez żadnej treści. Obejrzę tu dziś zachód słońca w hołdzie miłości i prezencie ślubnym dla balującej Kate i Williama. Pewnie nie będą mieli pozwolenia na Honeymoon. Boże, wakacje z miłością życia. Moje największe obecnie marzenie, skryte głęboko w sercu. Zanzibar, Cape Town. Aparat, wieloryby, spacery i kolacje, koktajle i tańce. Wschody i zachody słońca we dwoje. Ale tak niewiele jest facetów, którzy mają to samo marzenie. Albo jak myślą o tym marzeniu, to widzą dokładnie kogoś podobnego do mnie. Czy ja widzę kogoś wyraźnie? Konkretnie? Kiedyś widziałam. Górala, patriotę z ciemnym zarostem, stawiającego domy z drewna swoją silną ręką. Wysokiego, wierzącego, lista nie miała końca. Poznałam Szymona, który jakby się zmaterializował z mojej długiej listy życzeń i nic z tego nie wyszło. A potem okazało się nawet, że jednak nie mogłabym całej reszty życia spędzić w górach. Teraz nie mam już w głowie żadnych konkretów. Nikogo idealnego. Nawet boję się o kimś takim pomyśleć, bo wtedy chciałabym z nim już być jeszcze bardziej. Czy można chcieć czegoś jeszcze bardziej niż teraz? Chyba już nie!