Gdybym umiała cofnąć czas
Czy powinnam być cichsza, mniej uśmiechnięta, bardziej zdystansowana, tajemnicza, uwodzicielska? Mieć więcej rezerwy, chłodu jakiegoś, wyzwania w sobie, odwagi…
Czy powinnam mówić aż tyle, czy tyle nie mówić, a może powinnam mówić więcej…
I nie słuchać tak jak słuchałam…
Może nie powinnam zabierać dziewczynek i może powinnam założyć tę zieloną sukienkę podkreślającą moje piersi, zamiast kremowego golfu po szyję, i zakładać nogę na nogę z większą gracją? I nie iść tak szybko, dygocząc z zimna w wiosennych baletkach. I może nie powinnam zgodzić się na tę przejażdżkę, tylko udawać, że wcale dobrze przy Tobie mi nie jest. Może powinnam! Ale zapomniałam o tym, o tych wszystkich poradach i kobiecych sztuczkach, jak tylko podałam Ci rękę, bo po raz pierwszy w czyichś oczach zobaczyłam najszczersze przyzwolenie na bycie sobą po prostu i zaskoczyło mnie to tak bardzo, że zapomniałam wtedy w ułamku sekundy, kim ja w ogóle tak naprawdę jestem…
Od 11 miesięcy i 18 dni od czasu do czasu zadaję sobie wciąż te same pytania. To domena Raków rozkładać na czynniki pierwsze wszelkie przegrane… tylko dlatego, że nam życie nie pisze, powiedzmy, normalnych historii… Zazwyczaj nadawałyby się one na scenariusze dobrych produkcji. Dlatego, jak z kolejnej wielkiej akcji losu, wychodzi wielkie nic, to Rak – życiowy reżyser, rozłoży każdą scenę, aktora, scenografię, pogodę i kostiumy na czynniki pierwsze, by zrozumieć… co poszło nie tak… Wszystko po to by jakoś może rozumem pokonać żal serca do samej siebie za zmarnowany łut szczęścia…
Szymona pierwszy raz w życiu zobaczyłam jakieś 5 lat temu, gdy do jednej z nadmorskich knajp wpadł z grupką wesołych znajomych. Ja ówcześnie zakochana w pierwszym i jedynym jak do tej pory narzeczonym, wychowana w najwyższym szacunku do małżeństwa, nie ośmieliłabym się drgnąć na widok innego mężczyzny… i nie drgnęłam… zastygłam pod ciężarem jego wzroku na dwie milisekundy. O jedną za długo, bo kolega siedzący obok stuknął mnie znacząco w ramię i zapytał czy ja znam tego kolesia co na mnie taaaaaaaaak spojrzał… „Jeśli tak, to nic z tego, a jeśli nie, to też nic z tego” – skwitował. : )))
Mój kolega uznał za właściwe objaśnić mi swoje zagadkowe spostrzeżenie. Wywnioskował widocznie, że obie strony spojrzały na siebie o ten jedyny moment za długo i mojej stronie cała ewentualna reszta nie wyszłaby na dobre… Brutalnie została mi uświadomiona nowa porcja wiedzy z polskiej telewizji, bo od dwóch lat pozostawałam w Londynie poza jej odbiorem ze świadomego wyboru. Tamten pan to mianowicie jakiś początkujący aktor i właśnie szybuje na rakiecie zwanej „odpowiedni romans poza ekranem” w stronę „Hollywood”, no i aktualnie z tego aktualnego romansu kolega zasłynął w środowisku aktorskim i nie tylko, o czym Wojtek doskonale jest poinformowany, bo tak się składa, ze osobiście uwielbia tą już dawno rangi Hollywood aktorkę, no a ja przecież przeniosłam swój ośrodek rodzinny do Królowej Elżbiety…
Bardzo niezachęcająca do wykonania jakiegokolwiek ruchu w kierunku nowej znajomości historia… Mój ośrodek rodzinny wrócił z wc, czy gdzie tam akurat był, dopiliśmy swoje grzane wina i pewnie zapomniałabym o całej sprawie, bo nie obce mi były podobne spojrzenia „gwiazd” Pana Delonga, Pawełka Wilczaka (który jako gwiazdor zapomniał już, że znamy się doskonale z Warszawskiej Klubokawiarni), Bruna z „Na dobre i na złe”, a ściślej z restauracji „Między nami”, potem z Powązek i jeszcze raz kiedyś ze Starego Miasta, czy choćby Managera Patrycji Markowskiej. To wszystko za sprawą moich warszawskich, studenckich wojaży.
W moim sercu, po jednym jedynym, tak nieistotnym momencie, zapaliła się jednak jakaś mocna iskra. Taka, która powinna iskrzyć tylko dla mężczyzny, którego pierścionek zaręczynowy nosiłam już na palcu.
W konsekwencji tego musiałam udawać kontuzję kręgosłupa od nart wodnych, przez resztę pobytu chodząc w pół zgięta, pod ciężarem spojrzenia tamtego wysokiego, chudego chłopaka, ale cóż innego robić mnie, szarej gęsi, jak tylko spakować plecaczek w drogę powrotną do Londynu, porozsyłać zaproszenia na wesele, odwołać ślub 4 miesiące przed wyznaczoną datą, zakochać się bez pamięci na osłodę w Adamie, zakończyć karierę sportową, porzucić ukochane renowacje i dekoracje wnętrz, na które była w końcu szansa, wyjechać do – Bóg jeden wie po co – Dubaju i na drugie wakacje z nowego, doskonałego życia w Emiratach wybrać się do Krakowa… by przeżyć ciąg dalszy podarowanej przez los 5 lat temu historii… bez konieczności wpadania jak niszczycielska rakieta odpalona jedną iskrą… w czyjś świeży, istotny, aktorski romans… bo tamten romans, jak miało się okazać niebawem, nie przetrwał próby… wielu prób właściwie nie przetrwał…
Cdn…
Brak komentarzy