Polskie przepisy

Dziś pękło mi serce. I złamała je nie jak kto inny, tylko polska biurokracja. Najpierw złamała je mamie, potem ojcu, a na końcu, po roku – mnie. Robię wszystko, żeby być blisko Polski. Duchowo, finansowo, fizycznie, a Polska robi wszystko, żeby mnie odepchnąć za granice, z których nie będzie już do niej powrotu. Od roku walczyliśmy z nieprawidłowo wyznaczoną linią zabudowy, która okazało się, że przechodzi przez naszą kuchnię, uniemożliwiając dobudowę jednego pokoju dla rodziców na stare lata, żeby się zmieścili z niepełnosprawnym wujkiem na dole. Chodziliśmy gnani od urzędu do urzędu, żeby dziś po roku czasu dowiedzieć się, że być może czas na zatwierdzenie naszego projektu już minął i będziemy musieli zaczynać wszystko od nowa. Rodzice załamani nerwowo, dom rozkopany w środku, ale co to kogo obchodzi. Trzeba było wynieść się na Cypr, a nie remontować niemiecką ruderę, w której urodziła się moja mama i jej rodzeństwo, zmarł mój dziadek, a potem babcia, a ja uczyłam się chodzić i pisać. Jak mam pozytywnie afirmować, skoro afirmowałam od roku? Jak mam pozytywnie myśleć  skoro nie umiem zrozumieć jak państwo może postępować przeciw swoim obywatelom w tak perfidny sposób? I to przeciw spracowanym, chorym ludziom, którym nie wiadomo jak długo będzie dane mieszkać jeszcze w tym domu. Prawo i przepisy są martwe, a zwykły człowiek w Polsce nic nie znaczy. Co on obchodzi panią urzędnik grzejącą wygodny stołek od 9 do 16 z przerwami na kawkę i papieroska u pana starosty. Ręce mi opadły. Zwykły cel wyremontowania rodzinnego domu grożącego totalnym zniszczeniem, kawałka czyjejś ukochanej Polski, czyjejś nadziei na powrót, czyichś wspomnień i marzeń jest niweczony polskimi przepisami spapranymi przez konowałów zatrudnianych w urzędach. I nikt nie może nic poradzić. Siedź człowieku na kupie gruzu i płacz, bo nic innego ci zrobić nie wolno. W twoim domu, na twojej posesji. Nawet jak dokumenty są nieprawidłowe nikt nie wyraża skruchy, nikt nie ofiaruje pomocy. Wszędzie musisz walczyć o swoje prawa i nadal jesteś nieproszonym petentem. Wysadziłabym te urzędy w powietrze. I całe prawo w Polsce. Dała je w ręce fachowcom niech napiszą wszystko bez kuriozalnych błędów od początku dla dobra obywateli, a nie przeciwko im. Nie dla utrudniania życia tylko ulepszania. Nienawidzę za to Polski, że zabija wszelkie przejawy pomysłowości, chęci działania, przedsiębiorczości chorą biurokracją i niewiedzą urzędasów. Ja mówię mamie, no jak to, tak nie może być, trzeba tak i tak, a mama dziecko ale u nas się nie da. To inny świat, w którym zdrowy rozsądek jest wrogiem ludu. Uciekaj stąd i nigdy nie wracaj. Boże, a ja tak bardzo chciałam mieć kawałek Polski dla dzieci, żeby nauczyły się języka, historii, swoich korzeni. Sama chciałam pamiętać skąd jestem. Wstyd mi za moje miasto, za kołtuństwo i interesowność. Nie mam sił, bo gdzie indziej już dawno moi rodzice mogliby się przeprowadzić do odnowionego domu. Przykro mi, że mnie tam nie ma i wszystko jest na ich ramionach. Serce mi pęka, że to wy musicie wysłuchiwać bezsensownych komentarzy niedouczonych przedstawicieli władzy. Że to przed wami zamykają drzwi. Ze mną nie mieliby tak łatwo. W czasie kiedy wy walczycie z każdą przeciwnością ja tu siedzę i zarabiam pieniądze, które przesyłam do Polski, opłacam polskie ekipy budowlane i wydaję w polskich sklepach na polskie okna, meble i wszystko inne. Naprawdę załamałam się dzisiaj, a mnie tak przywalić jest trudno. Cały rok zmarnowany i jeśli nie skończę tego domu do następnego Bożego Narodzenia to będzie to największa moja duchowa porażka, bo wierzyłam tak bardzo w sens i powodzenie tego projektu. Już widziałam w tym roku lampki na choince w ogródku za oknem z rozkopanej jadalni. Błagam nie róbcie mi tego, nie zabierajcie mi tej radości, która pomaga mi tu oszczędzać każdy grosz. Już wybrałam kafelki, kuchnię, zasłony. Żyłam tym cały rok i serce mnie boli, ze wszystko teraz stanie na Bóg wie jak długo. Przecież rodzice nie będą już młodsi. Każdy rok jest darem losu. Ja też chcę mieć już w końcu swój kawałek podłogi i rozpakować się po 10 latach tułaczki. Wszyscy radzili stawiać nowy dom, a ja zdecydowałam się remontować ten stary, bo w nim bije moje serce. Teraz przyszło mi płacić za to zdrowiem psychicznym. Co z tego wszystkiego zostanie? Wszystko idzie jak krew z nosa i końca tego krwotoku nie widać. W końcu się wykrwawię. Nie mogę opanować łez gdy pomyślę, że to już drugi rok się zaczął i straszą nas, że będziemy zaczynać od początku. Nikt nie ma na to już siły ani ochoty. Winni powinni być za to ukarani. W odpowiedzi w końcu na właściwy wniosek o zmianę tej nieszczęsnej linii zabudowy otrzymaliśmy odpowiedź, że urząd ma kolejne 6 miesięcy na rozpatrzenie sprawy.  Kolejny sezon budowlany przejdzie nam koło nosa ale to nie jest problem panów pod krawatem.